Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Στην πρώτη την γραμμή.



 Της Γιώτας Ιωαννίδου,
"Θα αγωνιστώ για έναν εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια" είχε πει ο Γ.Παπανδρέου και παρόλο που σε πολλούς φάνηκε ότι τον πρόδωσαν τα ελληνικά του, τελικά ήταν από τις λίγες φορές που τα μιλούσε άπταιστα. Στη συνέχεια φυσικά το επιβεβαιώσαμε: Δε θα γίνουμε Ινδία τόλμησε να ψελλίσει (θα γίνουμε όμως Βουλγαρία εννοούσε). Και γίναμε. "Aγωνίστηκε" με συνέπεια ,αυτός και οι επόμενοι. Και φτάσαμε στον έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια. Και φτάνουμε ολοταχώς σε μισθούς Βουλγαρίας με κόστος ζωής ακμάζουσας Ελλάδας όμως. Εθελοτυφλούν όσοι πιστεύουν πως υπάρχει σχέδιο ανάκαμψης ή εξόδου από την κρίση. Στόχος είναι η συντριβή ενός λαού μέσω των άγριων πολιτικών λιτότητας και κατάλυσης του κοινωνικού κράτους, που δεν στηρίζουν κανέναν εκτός από το αποτυχημένο και χρεοκοπημένο τραπεζικό σύστημα.
Κι επειδή ακριβώς δεν ασκείται καμία πολιτική απλώς εκτελούνται οδηγίες, ξεπληρώνονται προσωπικά "πολιτικά" χρέη προς τους δανειστές με την πλήρη συμμόρφωση προς τις καταστροφικές υποδείξεις τους, τη σκυτάλη από τους πολιτικούς έχουν πάρει οι επικοινωνιολόγοι, οι οποίοι πρέπει να είναι οι μόνοι που κάνουν χρυσές δουλειές αυτή την περίοδο.

Η αγωνία όλη είναι να πείσουν εμάς ότι δεν μας συμβαίνει αυτό που μας συμβαίνει και κυρίως ότι κάθε άλλο σενάριο θα είναι ακόμα χειρότερο, οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση ή οδός είναι ανύπαρκτη ή αποτέλεσμα λαϊκισμού. Γιατί ποιος δε θα ήθελε -διακαώς μάλιστα- να κυβερνήσει μία χώρα ισοπεδωμένη με τον οδοστρωτήρα ώστε να χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να το ...επιτύχει ;

Η αντίδραση του Ελληνικού λαού απέναντι στο βιασμό του ίσως δεν είναι η αναμενόμενη λένε πολλοί και μάλλον έχει βάση αυτό. Παρά το ανέλπιστο μήνυμα ανατροπής που προέκυψε από τις πρόσφατες εκλογές,ο λαός μας μοιάζει να παρατηρεί αποσβολωμένος - αν όχι λοβοτομημένος - να τον θερίζουν: Του αρπάζουν τα πάντα: Το μισθό , τη δουλειά ,τους κόπους μιας ζωής , τα σπίτια, το δικαίωμα στην Υγεία, την Παιδεία μα πάνω από όλα του κλέβουν την ελπίδα για το μέλλον.

Είναι άραγε το σοκ, η επί πάνω από τρεις δεκαετίες ανατροφή μιας γενιάς βολέματος, η θολούρα από τη λάσπη της δημαγωγίας και της απροκάλυπτης προπαγάνδας των μεγάλων ΜΜΕ, η απαξίωση θεσμών και αξιών ή η ακραία,βίαιη καταστολή σε κάθε κινητοποίηση που αποτρέπει τη συμμετοχή σε αυτές; 'Οπως και να'χει φαίνεται πως εμείς οι 'Ελληνες μάλλον αντιμετωπίζουμε με υπεροψία την ενεργή συμμετοχή στους αγώνες των δρόμων καθώς στις 14 Νοεμβρίου, ενώ η Μαδρίτη κατακλύστηκε από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που διαδήλωναν και ήταν "όλοι 'Ελληνες" εμείς είμαστε υπεράνω.

Παρόλα αυτά και επειδή οι συνθήκες θα επιδεινώνονται από εδώ και πέρα με ρυθμό που κανείς από εμάς δε φαντάστηκε ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του, ούτε οι επικοινωνιολόγοι θα μπορούν να πείθουν ότι το μαύρο είναι άσπρο, ούτε οι επαναπαυμένοι θα έχουν την πολυτέλεια να κλείνουν τα μάτια και τ' αυτιά τους .

Κάθε μέρα απολύσεις, διόγκωση της ανεργίας, φιγούρες πάνω από κάδους σκουπιδιών, χέρια προτεταγμένα που ζητούν ελεημοσύνη, άστεγοι, αυτοκτονίες, παντού ένα νέο δράμα. Και αυτό ΔΕΝ είναι καθόλου λαϊκισμός. Είναι η ωμή πραγματικότητα.

Ακόμα λοιπόν και αν φαίνεται πως ο κόσμος βρίσκεται σε νάρκη, στην πραγματικότητα βράζει και η αντίδραση θα είναι αναπόφευκτη. Το μεγάλο διακύβευμα βρίσκεται στο αν θα είναι συντεταγμένη ή ακανόνιστη, αν θα έχει στόχο ή θα εκτονωθεί άτακτα και τυφλά όπου και όποτε λάχει. Πώς λοιπόν η οργή θα μετατραπεί σε συνειδητότητα και από εκεί σε συνισταμένη αντίσταση και δράση; 'Οσοι από εμάς θεωρούν ότι ανήκουν στον κόσμο της αριστεράς, στην οποία πέφτει πάντα η ευθύνη για αφύπνιση και ενεργοποίηση αλλά και για λύση μόνο στα δύσκολα (πάντα), προσπαθούμε να βρούμε με ποιον τρόπο μπορούμε να κερδίσουμε αυτό το στοίχημα. Κατ' αρχήν υπήρξαμε και θα υπάρχουμε πάντα μπροστά στις κινητοποιήσεις και τις διεκδικήσεις είτε είμαστε πολλοί ,λίγοι, ακόμα και μόνοι...

Μας χαρακτήριζαν γραφικούς όταν το χρήμα (έστω και δανεικό) έρεε, τώρα περιμένουν από εμάς να ηγούμαστε και να παροτρύνουμε. Και το κάνουμε πάντα και παντού αμετανόητοι. Καθώς όμως ο εξαθλιωμένος ούτε συνειδητοποιημένος μπορεί εύκολα να είναι ούτε αγωνιστικά ακμαίος, πρέπει και οφείλουμε να προσανατολιστούμε και σε άλλα πεδία δράσης.Αυτά της αλληλεγγύης. Από αυτούς που μπορούν σε εκείνους που αδυνατούν. Από εκείνους που έχουν κάτι σε αυτούς που χάνουν τα πάντα.

Η αριστερά ήταν ανέκαθεν κατά της φιλανθρωπίας των εχόντων προς του μη έχοντες, της αφυψηλού ελεημοσύνης που ανακουφίζει πρόσκαιρα αλλά υπνωτίζει και δεν δημιουργεί τίποτα άλλο από ευγνώμονες υποτακτικούς που απλώς διαπιστώνουν τη "χαμηλότερη" θέση τους και δε διεκδικούν αυτά που δικαιωματικά τους ανήκουν.

'Ομως στις τραγικές συνθήκες που ζούμε και στις τραγικότερες που έρχονται η βοήθεια είναι απαραίτητη. Εμείς οι αριστεροί δε χρειάζεται να αποδείξουμε ποιο είναι το κέντρο της κοσμοθεωρίας μας. Ήταν είναι και θα είναι ο άνθρωπος, ποτέ το κέρδος, αυτός ήταν ο στόχος μας και με περηφάνια το φωνάζουμε ότι στοχεύουμε πολύ ψηλά.

Συμμετέχουμε λοιπόν σε οργανωμένες δομές αλληλεγγύης που αφορούν ικανοποίηση στοιχειωδών αναγκών αντιμετωπίζοντας αυτόν που "πάσχει" σαν ίσος προς ίσο. Συζητάμε, προβληματιζόμαστε και πιανόμαστε χέρι χέρι. Κάθε κούτα με τρόφιμα αφετηρία κουβέντας.

Κάθε κοινωνικό φροντιστήριο και ένας χώρος ενημέρωσης. Κάθε παροχή υγείας και μία αφορμή για να κοιτάξουμε κατάματα τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν στην ελεύθερη πτώση. Οχι ως καθοδηγητές αλλά ως φίλοι και σύντροφοι με την ευρεία έννοια της λέξης. Ενάντια στη μεμψιμοιρία και τη μίζερη αποδοχή της κατρακύλας. Ενάντια στο μίσος που γεννά ο φασισμός. Πάντα επιδιώκοντας να ενισχύσουμε την κοινωνική συνοχή.

Πάνω από όλα αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας, αυτήν που πάνε να μας κλέψουν.Και τη δικιά μας και αυτών στους οποίους απλώνουμε χέρι αλληλεγγύης. Γιατί χωρίς αξιοπρέπεια δεν μπορούμε ούτε να παλέψουμε ούτε να νικήσουμε. Και -φυσικά- μένουμε πάντα στην πρώτη γραμμή. Ξεκινώντας από και καταλήγοντας στον άνθρωπο. ΓΙΑ τον άνθρωπο και πάντα με γνώμονα αυτόν.